نه دردم را تو میدانی نه از حــــــالم خبر داری
خمیده طاق ابرو را به مژگانت کمــــــــــــان داری
میان آتش و آبم در ایـــــــــــــــــن ورطه نمیدانم
تو ایـــــــــن سکان کشتی را به باد شرطه وا داری
تــــــــــــــــرا نادیدن رویت ستم باشد به دلداده
به روی همــــــــــــــــــچو مهتابت نقاب آتشین داری
دل مجنون من گشته است سراسیمه بسوی تو
مرا می بینی وآنـــــــــــــگه نظر از من چه برداری
شدم آوارهء کویت چو مست از ناب میگونت
نه از کــــــــــــویت توان رفتن محبت بسته پا داری
غزال آهوی چشمت شکار صید بی جان کرد
کمند زلف گلفامت بـــــــــــــــــــــــراهم دام می داری
چه گفت آن لعل شکر ریز سخن از هجر وحرمانت
به تب افتاده است جـــــــــانم دم عیسی به لب داری
شدم آن دم زخود بی خود پریشان کردی زلفانت
بهر گُنج چلیپایت هـــــــــــــــــــزاران خانه ها داری
به ایامی که در ماندم به اشگ آلوده دامان ، تر
نگاهت را از این حــــــــــــالم چرا پنهان همی داری
اگر آرد صبا برتو پیام از حـــــــــــــال مسکینم
به عهد آنچه بگذشته بـــــــــــــــگو ، یاد، مرا داری
به زیر خاک پاهایت نـــــــهان کردم دل خوشدل
شوم بی جــــان مگر آن روز که پا از خاک بر داری
به رسم سوگواری پریشان کــــــــــــن سر زلفت
که این مظلوم بـــــــــــــــــی کس را غریب آشنا داری